geologię morską
Encyklopedia PWN
erozja
zespół procesów powodujących żłobienie i rozcinanie powierzchni skorupy ziemskiej przez wody, lodowce i wiatr, połączone z usuwaniem powstających produktów niszczenia;
[łac. erosio ‘żłobienie’, ‘wgryzanie’],
nauka o oceanosferze jako części hydrosfery; bada zjawiska i procesy zachodzące w morzach i oceanach oraz związki między nimi a litosferą i atmosferą;
geotechnika
dyscyplina nauk. zajmująca się zastosowaniem teorii nauk. i metod inżynieryjnych pozwalających na uzyskanie, interpretację i wykorzystanie wiedzy o gruntach (skałach) w celu ustalenia warunków budowlanych na danym terenie.
[gr. gḗ ‘ziemia’, téchnē ‘sztuka’, ‘nauka’, ‘ rzemiosło’],
geolog szkocki, z wykształcenia lekarz.
katastrofizm
teorie geologiczne, szczególnie popularne w 1. połowie XIX w., zakładające, że w historii Ziemi miały miejsce gwałtowne wydarzenia (zalewy morskie, trzęsienia ziemi, zlodowacenia itp.), które ogarniały swym zasięgiem znaczną część lub nawet całość planety i miały wielki wpływ na losy życia na Ziemi.
[gr. katastrophḗ ‘punkt zwrotny’],
ros. geograf, geomorfolog i geolog;
